25.000 ταύροι, θανατώνονται σε ταυρομαχίες κάθε χρόνο. Ο ταύρος, πριν δολοφονηθεί, περνά μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, ενώ το κοινό παρακολουθεί τον αργό θάνατο ενός περήφανου ζώου. Όμως, οι διοργανωτές βαφτίζουν αυτή την αισχρή παράσταση "τέχνη".
Τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση του φιλοζωικού κινήματος, έχουν πληθήνει οι φωνές που διαφωνούν με αυτό το βάρβαρο "έθιμο". Χιλιάδες άνθρωποι, ακτιβιστές, οργανώσεις προστασίας ζώων και οικολογικές οργανώσεις ζητούν την κατάργηση των ταυρομαχιών.
Στην αντίπερα όχθη, η μειοψηφία. Μια καλά στημένη βιομηχανία διακίνησης μεγάλων ποσών που βαφτίζει "παράδοση" το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Την ίδια στιγμή που αυτή η βιομηχανία πλουτίζει, τα θετικά αποτελέσματα στην ισπανική οικονομία είναι μικρά έως πενιχρά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα τελευταία χρόνια βλέποντας την επιχείρηση τους να καταρρέει, δεν αρκέστηκαν στα μειωμένα κέρδη αλλά ζητούν κρατική υποστήριξη και χορηγίες για να καλύψουν μεγάλα μέρη των εξόδων τους. Η ελίτ των ταυρομαχιών διακινεί το χρήμα: εισιτήρια απλά και διαρκείας, τηλεοπτικά δικαιώματα, μουσεία ταυρομαχιών, σχολές ταυρομάχων, χορηγοί, παράλληλες εκδηλώσεις. Τα κρατικά κονδύλια χρησιμοποιούνται σε: σχολές ταυρομαχιών, μουσεία ταυρομαχιών, διαφήμιση, μάρκετινγκ, ομάδες υποστήριξης ταυρομαχιών.
Στο σημείο αυτό ξεκαθαρίζω την δική μου θέση η οποία είναι σαφής: διαφωνώ κάθετα με τη διεξαγωγή ταυρομαχιών και με όσους ονομάζουν "παράδοση", "έθιμο" ή "τέχνη" μια ματωμένη φιέστα! Κι όπως δήλωσε ένας από τους πιο γνωστούς δημοσιογράφους της Ισπανίας, ο Μανουέλ Βιθέντ, "Θα παραδεχτώ ότι η ταυρομαχία είναι τέχνη αν αναγνωριστεί κι ο κανιβαλισμός ως γαστρονομία".
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ταυρομαχίες δεν γίνονται μόνο στην Ισπανία, αλλά και σε Πορτογαλία, νότια Γαλλία, Ν.Αμερική (Μεξικό, Εκουαδόρ, Βολιβία, Περού, Κολομβία, Βενεζουέλα, Παναμά). Οι ταυρομαχίες αρχίζουν τον Μάρτιο και ολοκληρώνονται τον Οκτώβριο. Συνήθως, η ώρα έναρξης είναι 5 το απόγευμα γι' αυτό τα εισιτήρια κοστίζουν ανάλογα με το αν οι θέσεις βρίσκονται στον ήλιο ή τη σκιά. Ένα εισιτήριο διαρκείας στον ήλιο μπορεί να κοστίσει από 750 έως 1200 ευρώ, ενώ ένα εισιτήριο σε σκιερό μέρος 1500 έως 3000 ευρώ. Αν σκεφτείτε πόσες αρένες υπάρχουν και ότι η χωρητικότητα σε κάθε μια είναι από 14 000 μέχρι 24 000 ατόμων μπορείτε να αναλογιστείτε την οικονομική πλευρά του "θεάματος".
Το τελετουργικό της ταυρομαχίας χωρίζεται σε τρία μέρη "τέρθιος". Στο πρώτο μέρος, αφού καλύψουν με βαζελίνη τα μάτια του ταύρου, βγαίνει στην αρένα και ο ταυρομάχος "ματαδόρ", χρησιμοποιώντας ένα ύφασμα, κάνει χορευτικές φιγούρες ξεγελώντας τον ταύρο χωρίς να τον τραυματίζει. Ακολούθως, εισέρχονται στην αρένα οι δύο "πικαδόρες" πάνω σε άλογα προστατευμένα με πανοπλίες . Ο ταυρομάχος οδηγεί τον ταύρο πότε στον ένα και πότε στον άλλο "πικαδόρ" οι οποίοι κρατώντας μια ξύλινη λόγχη 2 μέτρα που καταλήγει σε μεταλλική ακίδα 8 εκατοστών, καρφώνουν τον ταύρο στην ραχοκοκαλιά για να του προκαλέσουν αιμορραγία.
Στο δεύτερο μέρος εισέρχονται στην αρένα οι δύο "μπαντεριγέρος" οι οποίοι καρφώνουν στην πλάτη του ταύρου 6 ξύλινες λόγχες με μεταλλική ακίδα που σκοπό έχουν να προκαλέσουν αιμορραγία στον ταύρο.
Ακολουθεί το τελευταίο τέρθιο όπου αρχικά ο ματαδόρ κάνει διάφορες κινήσεις με το κόκκινο πανί για να εξαντλήσει τελείως τον ήδη εξουθενωμένο ταύρο και ακολούθως με ένα ξίφος 60-80cm τον καρφώνει από πάνω (μεταξύ των ωμοπλατών) με κατεύθυνση προς τα κάτω, στην καρδιά. Αν δεν καταφέρει να σκοτώσει τον ταύρο με την πρώτη προσπάθεια, προσπαθεί δεύτερη ή και τρίτη φορά. Αν παρόλα αυτά ο πεσμένος στο έδαφος ταύρος είναι ακόμα ζωντανός, μπαίνει στην αρένα ο βοηθός για να καρφώσει ένα μεταλλικό μαχαίρι στο σβέρκο του ζώου δίνοντας το οριστικό τέλος στην αγωνία του άτυχου τετράποδου.
Σε κάθε ταυρομαχία συνήθως υπάρχουν 3 ταυρομάχοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν από δύο ταύρους ο καθένας, βγαίνοντας στην αρένα εναλλάξ. Οι νεκροί ταύροι ανασύρονται εκτός αρένας, τεμαχίζονται και το κρέας τους πωλείται επί τόπου στο κοινό.
Αν το κοινό είναι ενθουσιασμένο με το "θέαμα" κουνάει τα μαντίλια και ο πρόεδρος δίνει εντολή να κοπούν τα αυτιά και η ουρά του ταύρου για να δοθούν ως τρόπαιο στον ματαδόρ. Ακολούθως, οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος σηκώνει στους ώμους του τον ταυρομάχο και όλοι φωνάζουν "όλε".
Το κόκκινο χρώμα της μουλέτας, του πανιού δηλαδή, δεν επιλέκτηκε γιατί εξαγριώνει τον ταύρο. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ο ταύρος δε βλέπει όλα τα χρώματα όπως ο άνθρωπος, λόγω αχρωματοψίας. Η αλλαγή του χρώματος της μουλέτας από λευκή που ήταν πριν τον 20ο αιώνα σε κόκκινη, έγινε καθαρά για λόγους αισθητικής αφού γέμιζε με λεκέδες αίματος. Την ίδια εποχή άρχισαν να χρησιμοποιούνται και οι πανοπλίες στα άλογα. Ναι, μέχρι τότε τα άλογα έμπαιναν ακάλυπτα στην αρένα και μπορείτε να σκεφτείτε τις συνέπειες.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος ζητά την απαγόρευση των ταυρομαχιών. Ακόμα και πολλοί Ισπανοί δεν συμφωνούν με σκοπιμότητα μιας τέτοιου είδους φιέστας. Γι' αυτό, χρόνο με το χρόνο όλο και λιγότερος κόσμος συμμετέχει ή παρακολουθεί τις ταυρομαχίες. Η Βαρκελόνη, είναι η πρώτη πόλη της Ισπανίας που απαγόρευσε τις ταυρομαχίες (2004) και αργότερα, η απαγόρευση επεκτάθηκε σε όλη την Καταλονία.
Κλείνοντας, θα αναφερθώ σε μια φράση του Ισπανού Μανουέλ Βιθέντ "Η 'Τέχνη' της ταυρομαχίας συνίσταται στο να μετατραπεί ένα όμορφο ζώο μέσα σε είκοσι λεπτά σε έναν κεφτέ που αιμορραγεί μπροστά σε ένα κοινό που νιώθει αγαλλίαση".
Διαβάστε περισσότερα http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/megala_keimena/tayromaxies-h-matwmenh-fiesta.3111862.html και http://www.koutipandoras.gr/article/tayromahies-otan-i-ktinodia-vaftizetai-tehni
Επιμέλεια άρθρου
Δήμητρα Σωφρονίου
Κτηνίατρος DVM
